Ey kahve! Gel dertleşelim. Ben içtikçe sen fallan!

Sabah kahvesi; tatlı uykumuzdan uyanıp yoğun bir gün bir gün bizi beklerken, hemen bir şeyler atıştırırız kahve altı yapmak için. Kahvaltı aceleye gelebilir ama kahve keyfi asla!

Bir dostla içilen acı kahve, anneyle içilen orta şekerli kahve, kardeşimizle, sevgilimizle, eşimizle, ortağımızla içilen az şekerlisi... Duruma göre, konunun ağırlığına göre değişir. Derdimizin dermanı, gönlümüzün efendisi kahve...

Şimdilerde makineler var bin bir çeşit. Ama hiçbiri tutmaz; cezvede ağır ağır tervelenen, karıştırdıkça sabrımızı zorlayan, bir anlık dalgınlıkla hoop kabarıp taşı veren klasik el yapımı kahvenin yerini.

Bir de benim gibi makine kahvesi tiryakileri var. Hani sıcak, sade ya da sütlü içileni. Sabah aç karna 2 ölçek güzel bir kupada...

Kalkmışım, kahvemi yapmış çıkmışım bahçeye. Hemen bir yudum ooh... Sonra bir yudum daha. Al gazeteni kahve masada. Çıt yok. Güneş yeni doğmuş miss gibi hava... Yazmış, kışmış farketmez. Kuş sesleri ve bir yudum daha. Dalıyorum düşüncelere, koca bir gün nasıl başlamalı, ne yapmalı? Kendimce yerli yerine koyuyorum herşeyi. Tamam böyle güzel, hadi o zaman bir yudum daha...

Tabi bazen düşüncelerimin ağırlığına göre yudumlarım da büyüyor. Mübarek kupaya kepçeyi daldırıp içiyorum, içtikçe kendimden geçiyorum. Geçmiş, gelecek, şimdi... En iyisi an da kalmakmış. Yapmaya gayret ediyorum. Yine ipin ucu kaçıyor, gidiyorum uzaklara. ''Gitme! Gel buraya!'' diyorum zihnimde uçuşan düşüncelere. O kadar yaramazlar ki kaçıyorlar benden. Yakalıyorum, iple bağlamak istiyorum. Neyse, ''savaşmayalım içelim'' diyorum kahveme.

Ne güzel dostsun sen! Her derdimi dinliyorsun yargılamadan, üstelik beni mutlu ediyorsun. Kahvemin içi daralıyor ama beni kıramıyor, fallandıkça fallanıyor. O da ne! BİTTİ.

Funda Ceylan